झाडांनो..
तुम्हीच करा
आता मुखत्यार मला...
घेऊन टाका हात नी पाय माझे...
तुमच्या फांद्या द्या हवं तर मला..
एकाच ठिकाणी उभी राहीन...
आणि वारं जगेन पानांमधून...
पक्ष्यांना डोळे देऊन...
आकाश पांघरून बसेन चेहऱ्यावर...
निजेन स्वत:च्या (उसन्या)बुंध्यावर डोकं टेकवून...
मात्र आठवणीनं
रात्रीतून
परत घ्या
सगळं काही तुमचं
आणि ढकलून द्या मला
तुमच्या टेकडीवरून...
कारण
सकाळी जाग आल्यावर
मी ते परत करेन
ह्याची शाश्वती नाही....
माणूस ना शेवटी मी...!
कवयित्री: चैताली अहेर
